Elif Sönmez

Ben Maksude… Payidar ailesinin tek kızı. Babam Galip Bey’in göz bebeği, kardeşimin kıymetlisi… Sessiz içme kapanık uysal bir kızdım hep. Annesiz büyümenin tesellisini hep halamın göğsünde dindirmeye çalıştım. Babam her ne kadar annemin yokluğunu kapatmaya çalışsa da benim içimde kanayan bir yara olarak kaldı. Annesiz büyümenin tesiri ile hep bir yuva kurma hayaliyle yaşadım. Lakin olmadı. Babacığım öyle titriyordu ki üzerime ne kimselere vermeye kıyabiliyor ne de benden ayrılmaya gönlü razı oluyordu. Gel zaman git zaman yaşım evlenme çağını biraz geçti. Anladım ki babam biricik kızına kimseleri yakıştırmayacak… Kıyıp da el oğluna veremeyecek. Bende ilmek ilmek işlediğim nakışlarımı, özenle hazırladığım çeyizlerimi, kalan son umutlarımı kapattım sandığa. Nasibimde yokmuş dedim. Kaderime boyun eğdim. Ta ki onu görene kadar… Nasıl oldu anlamadan Mustafa’ya gönlümü verdim. Mustafa beş çocuklu, yoksul bir adamdı. Babamın paşazadelere, soylulara yakıştıramadığı kızı gidip sıradan hem de beş çocuklu bir adama gönlünü kaptırmıştı. Hiç ummazdım; Bir gün bizi aşkı uğruna geride bırakıp çekip giden annemi…