Damla Sönmez
DİLRUBA (DAMLA SÖNMEZ)
Ben Dilruba… Güzelliği nam salmış, ahu gözlü dilber… Paşazade torunu olarak geldim dünyaya. Ailem beni pamuklara sarıp sarmaladı. Sanki camdan yapılmış, narin, değerli bir mücevhermişim gibi üzerime titrerdi. Hayatta hiçbir şeyi arzu etmemiştim, zira annem hacet bırakmadan ayaklarımın ucuna sermişti. Hayatta yalnız bir şey istedim ben… Deliler gibi sevdiğim adamla, Aziz’le olmak. Lakin bu arzuma dile getirdiğim gün anladım. Ben sırça bir köşke hapsedilmiş bir güvercinden öte değildim şu hayatta. Her şeyim vardı ama hür değildim. Uçmak istedim, ilk önce sevdiğim kırdı kanadımı. Ama vazgeçmedim yine kanatlanmak, hür olmak istedim bu defa annem annem kırdı. Ve ayağıma öyle bir pranga taktı ki beni cehenneme attı…
